Het is overduidelijk dat de golf van zogenaamd antiracisme, die deze dagen de Westerse wereld van Los Angeles tot Athene overspoelt, alle kenmerken vertoont van een goed georkestreerde hysterie. De dood van George Floyd, die inderdaad, zoals iedereen het op de sociale media heeft kunnen zien, op een zeer brutale wijze om het leven werd gebracht, werd de aanleiding van een intercontinentale hetze waarvan de dimensies deze van de klimaatagitatie van vorig jaar ver overschrijden. Ook al werd tot hiertoe nergens gerechtelijk aangetoond dat de betrokken agent zijn arrestant bewust heeft doen stikken en dat zijn optreden racistisch geïnspireerd was. Het feit dat hij blank was (pardon: wit) was voldoende om hem onvoorwaardelijk zonder kans op verhaal of beroep bij voorbaat te veroordelen.
Absurditeit is troef
De gewelddadige betogingen, plunderingen en zelfs brandstichtingen die er het gevolg van waren troffen niet alleen de VS, maar ook ons oude continent Het antiracisme had de grenzen van het absurde al lang bereikt. Bijvoorbeeld door te decreteren dat het vanaf nu totaal incorrect zal zijn om het epitheton ‘blank’ te gebruiken wanneer het op mensen slaat. In de plaats moet voortaan ‘wit’ worden gebruikt want ‘blank’ zou een racistische bijklank hebben (1). Dankzij die hysterie haalt de absurditeit vandaag de dag echter hogere scores dan ooit. In de VS werden o.m. standbeelden van Colombus onder handen genomen en in Engeland zelfs die van Ghandi en van Baden Powell. In Scotland moest het monument van Robert The Bruce eraan geloven. Die vorst uit de dertiende eeuw die de Engelse veroveraars in 1314 (2) een zware nederlaag toebracht, is voor de Schotten een nationaal symbool en zal in gans zijn leven wel nooit iemand uit Afrika of Azië ontmoet hebben, maar dat mag de pret toch niet bederven. In Frankrijk werden standbeelden van generaal De Gaulle beklad en in Nederland een van Piet Hein. Bij ons werden die van Leopold II aangepakt omdat er inderdaad nogal wat te zeggen valt over wat in Congo gebeurde toen dat land zijn privé-eigendom was. Dat volstond echter niet want daarna kwamen Albert I en koning Boudewijn ook aan de beurt. Nog was dit niet genoeg want in Sleidinge werd het standbeeld van Wilfried Martens beklad en in Velzeke werd het standbeeld van Cesar met antiracistische graffiti ‘versierd’. In Sint-Truiden werd een Mariabeeld met zwarte verf werd overgoten enzovoort enzovoort.
De hysterische antiracistische hetze wordt aangevoerd door een aantal mensen met Afrikaanse roots uit de academische, literaire en artistieke wereld die permanent en overal racisme menen te ontwaren. Onze politiediensten zouden volgens hen bijzonder racistisch zijn en onder meer selectief bij controleopdrachten te werk gaan op basis van etnische criteria. Veel bewijzen werden hieromtrent tot hier toe niet aangebracht, maar het wordt dermate vaak herhaald dat niemand het nog in twijfel durft trekken. Dit is maatschappijondermijnend want die sfeerschepping zal er binnenkort wel voor zorgen dat onze politiemensen nog amper zullen durven optreden ten opzichte van allochtonen die zich niet aan de wet houden. Doen ze dat wel dan hangt een verdenking van racisme als een zwaard van Damocles permanent boven hun hoofd. Het is nog niet zo lang geleden dat aan het licht kwam dat een Pakistaanse bende in de Engelse stad Rochdale jarenlang meer dan duizend Engelse meisjes (waaronder heel wat minderjarigen) in de prostitutie had kunnen dwingen zonder dat de politie, die hiervan wist, iets durfde ondernemen. De schrik om van racisme te worden beticht had haar letterlijk verlamd. Zoiets zou gewoon ondenkbaar moeten zijn, maar is te wijten aan de hypergevoeligheid voor racisme die zich via onze maatschappij heeft meester gemaakt. Het Laatste Nieuws ging op zoek naar het verhaal van mensen die het slachtoffer van racisme zouden geweest zijn. De reacties waren merkwaardig. Een man klaagde erover dat de mensen hem in het Engels aanspraken. Een vrouw vertelde dat ze op de tram door medereizigers bekeken werd … Het is bovendien ook zo dat wie ooit terecht of ten onrechte van racisme beschuldigd werd, dit Kaïnsteken levenslang blijft dragen. De Antwerpse sp.a-schepen Jinny Beels, die van Indische oorsprong is, mocht voor enkele dagen in De Afspraak op Canvas komen vertellen dat ook zij met racisme in aanraking was gekomen. Ze had in haar vroeger leven als politiecommissaris in Mechelen klacht ingediend tegen een politie-inspecteur die haar op twitter racistisch zou bejegend hebben. Ze vertelde er zelf bij dat de man hieromtrent door de rechtbank was vrijgesproken. U had toch niet verwacht dat de VRT-journaliste van dienst de socialistische politica er op attent maakte dat er in dit geval niet langer van het misdrijf racisme sprake kon zijn.
Politiek misbruik
Het staat buiten kijf dat bepaalde progressieve partijen van de heersende hysterie misbruik willen maken om ons de maatschappij naar hun hand te zetten. De invoering van praktijktesten voor verhuurders bijvoorbeeld. Liberale politici (Bart Somers) trekken zelfs het voortouw van dit omstreden project, terwijl je toch zou mogen verwachten dat voor mensen van die ideologie privé-eigendom onaantastbaar zou zijn. Bovendien wordt het principe dat het uitlokken van misdrijven onaanvaardbaar is, hier doodleuk over boord gegooid: ‘collateral damage’ noemen ze dat.
Vanzelfsprekend zien diezelfde partijen in die hysterie een geschikte gelegenheid om hun ideologie nog meer in ons onderwijs op te dringen. De lessen geschiedenis zouden volgens hen veel meer de nadruk moeten leggen op het misdadig karakter van het Europees kolonialisme. De bedoeling is duidelijk. De jeugd schuldcomplexen aanpraten om op deze wijze elk identiteitsgevoel in haar ogen verdacht te maken en ze rijp te maken voor een multiculturele en globalistische levensbeschouwing. Hoog tijd om te stellen dat geschiedenis niet moet dienen om een of andere ideologie aan te prijzen maar dat ze in een democratisch systeem, zo objectief mogelijk moet onderwezen worden, zodat de burgers hun kennis van het verleden kunnen gebruiken om zelf te bepalen hoe zij hun toekomst willen zien.
Absurditeit is troef
De gewelddadige betogingen, plunderingen en zelfs brandstichtingen die er het gevolg van waren troffen niet alleen de VS, maar ook ons oude continent Het antiracisme had de grenzen van het absurde al lang bereikt. Bijvoorbeeld door te decreteren dat het vanaf nu totaal incorrect zal zijn om het epitheton ‘blank’ te gebruiken wanneer het op mensen slaat. In de plaats moet voortaan ‘wit’ worden gebruikt want ‘blank’ zou een racistische bijklank hebben (1). Dankzij die hysterie haalt de absurditeit vandaag de dag echter hogere scores dan ooit. In de VS werden o.m. standbeelden van Colombus onder handen genomen en in Engeland zelfs die van Ghandi en van Baden Powell. In Scotland moest het monument van Robert The Bruce eraan geloven. Die vorst uit de dertiende eeuw die de Engelse veroveraars in 1314 (2) een zware nederlaag toebracht, is voor de Schotten een nationaal symbool en zal in gans zijn leven wel nooit iemand uit Afrika of Azië ontmoet hebben, maar dat mag de pret toch niet bederven. In Frankrijk werden standbeelden van generaal De Gaulle beklad en in Nederland een van Piet Hein. Bij ons werden die van Leopold II aangepakt omdat er inderdaad nogal wat te zeggen valt over wat in Congo gebeurde toen dat land zijn privé-eigendom was. Dat volstond echter niet want daarna kwamen Albert I en koning Boudewijn ook aan de beurt. Nog was dit niet genoeg want in Sleidinge werd het standbeeld van Wilfried Martens beklad en in Velzeke werd het standbeeld van Cesar met antiracistische graffiti ‘versierd’. In Sint-Truiden werd een Mariabeeld met zwarte verf werd overgoten enzovoort enzovoort.
De hysterische antiracistische hetze wordt aangevoerd door een aantal mensen met Afrikaanse roots uit de academische, literaire en artistieke wereld die permanent en overal racisme menen te ontwaren. Onze politiediensten zouden volgens hen bijzonder racistisch zijn en onder meer selectief bij controleopdrachten te werk gaan op basis van etnische criteria. Veel bewijzen werden hieromtrent tot hier toe niet aangebracht, maar het wordt dermate vaak herhaald dat niemand het nog in twijfel durft trekken. Dit is maatschappijondermijnend want die sfeerschepping zal er binnenkort wel voor zorgen dat onze politiemensen nog amper zullen durven optreden ten opzichte van allochtonen die zich niet aan de wet houden. Doen ze dat wel dan hangt een verdenking van racisme als een zwaard van Damocles permanent boven hun hoofd. Het is nog niet zo lang geleden dat aan het licht kwam dat een Pakistaanse bende in de Engelse stad Rochdale jarenlang meer dan duizend Engelse meisjes (waaronder heel wat minderjarigen) in de prostitutie had kunnen dwingen zonder dat de politie, die hiervan wist, iets durfde ondernemen. De schrik om van racisme te worden beticht had haar letterlijk verlamd. Zoiets zou gewoon ondenkbaar moeten zijn, maar is te wijten aan de hypergevoeligheid voor racisme die zich via onze maatschappij heeft meester gemaakt. Het Laatste Nieuws ging op zoek naar het verhaal van mensen die het slachtoffer van racisme zouden geweest zijn. De reacties waren merkwaardig. Een man klaagde erover dat de mensen hem in het Engels aanspraken. Een vrouw vertelde dat ze op de tram door medereizigers bekeken werd … Het is bovendien ook zo dat wie ooit terecht of ten onrechte van racisme beschuldigd werd, dit Kaïnsteken levenslang blijft dragen. De Antwerpse sp.a-schepen Jinny Beels, die van Indische oorsprong is, mocht voor enkele dagen in De Afspraak op Canvas komen vertellen dat ook zij met racisme in aanraking was gekomen. Ze had in haar vroeger leven als politiecommissaris in Mechelen klacht ingediend tegen een politie-inspecteur die haar op twitter racistisch zou bejegend hebben. Ze vertelde er zelf bij dat de man hieromtrent door de rechtbank was vrijgesproken. U had toch niet verwacht dat de VRT-journaliste van dienst de socialistische politica er op attent maakte dat er in dit geval niet langer van het misdrijf racisme sprake kon zijn.Politiek misbruik
Het staat buiten kijf dat bepaalde progressieve partijen van de heersende hysterie misbruik willen maken om ons de maatschappij naar hun hand te zetten. De invoering van praktijktesten voor verhuurders bijvoorbeeld. Liberale politici (Bart Somers) trekken zelfs het voortouw van dit omstreden project, terwijl je toch zou mogen verwachten dat voor mensen van die ideologie privé-eigendom onaantastbaar zou zijn. Bovendien wordt het principe dat het uitlokken van misdrijven onaanvaardbaar is, hier doodleuk over boord gegooid: ‘collateral damage’ noemen ze dat.
Vanzelfsprekend zien diezelfde partijen in die hysterie een geschikte gelegenheid om hun ideologie nog meer in ons onderwijs op te dringen. De lessen geschiedenis zouden volgens hen veel meer de nadruk moeten leggen op het misdadig karakter van het Europees kolonialisme. De bedoeling is duidelijk. De jeugd schuldcomplexen aanpraten om op deze wijze elk identiteitsgevoel in haar ogen verdacht te maken en ze rijp te maken voor een multiculturele en globalistische levensbeschouwing. Hoog tijd om te stellen dat geschiedenis niet moet dienen om een of andere ideologie aan te prijzen maar dat ze in een democratisch systeem, zo objectief mogelijk moet onderwezen worden, zodat de burgers hun kennis van het verleden kunnen gebruiken om zelf te bepalen hoe zij hun toekomst willen zien.
De perverse rol van een groot aantal media
Net zoals ten tijde van de schoolstakingen voor het klimaat van 2018/2019 zijn het vooral een aantal grote media die de heersende hysterie in leven houden en dit met alle nieuwsmanipulaties en overdrijvingen die ze hier voor nodig menen te hebben. Van objectiviteit is er al lang geen sprake meer. De meeste journalisten hebben nu eenmaal kant gekozen en zetten alle middelen in om ons hun visie door de strot te duwen.
Enkele voorbeelden spreken boekdelen hieromtrent.
- George Floyd werd op 25 mei in Mineapolis bij zij arrestatie dermate brutaal door een politieman aangepakt, dat hij er het leven bij inschoot. Zeven dagen later kwam aan het licht dat in Limburg een jongen van dertien in april was ontvoerd en gedurende drieënveertig dagen was gegijzeld geweest door een bende van geradicaliseerde islamieten, waarvan er al een paar wegens terrorisme waren veroordeeld geweest en er een, ondanks de elektronische enkelband die hij van de rechter moest dragen, er toch al maanden in geslaagd was om onder de radar te blijven. Over die gerechtelijke flaters en die ontvoering zelf stond na een paar dagen niets meer in de krant te lezen. Over de dood van George Floyd staan ze nu nog altijd vol. Van de 56 bladzijdes van De Standaard van het weekend van 13 en 14 juni waren er 13 aan gewijd. In dezelfde krant van 15 juni was de verhouding 8 op 28. Zelfs de lotgevallen van kater Lee die uiteindelijk terug naar Zuid-Amerika moest, kreeg veel meer aandacht dan de kidnapping van Genk. De rol van onschuldig slachtoffer kon in dit verhaal moeilijk voor allochtonen worden weggelegd en bijgevolg was het niet interessant om er lang bij stil te staan.
- Er deden zich ernstige rellen voor op het einde de antiracismebetoging van 5 juni in Brussel. Een dertigtal politiemensen geraakten gewond, er waren plunderingen en zelfs een brandstichting en meer dan 250 mensen werden opgepakt. In de verslaggeving van de VRT werd dit echter allemaal sterk geminimaliseerd, en zelfs In die mate dat Het Laatste Nieuws het aan de kaak stelde. De Standaard bakte het nog bruiner! Het verslag dat die krant op 6 juni van die beting bracht, maakte gewoon helemaal geen gewag van die rellen. Wat niet belet dat diezelfde krant een paar dagen later aan zijn lezersvertelde dat die rellen door de anarchisten van Black Box op het getouw werden gezet. Waarschijnlijk onbewuste humor!!!
Hoe reageren?
Zeker rustig blijven en beseffen dat net als ten tijde van de klimaatbetogingen de media vaak heel wat schuim produceren, maar dat dit niet betekent dat hier veel bier onder te vinden is. Het loont echter wel de moeite om die media regelmatig te confronteren met de selectieve informatie die ze verschaffen en met de al even selectieve verontwaardiging waaraan ze zich regelmatig bezondigen Het lijkt mij ook noodzakelijk om de antiracistische hysterie regelmatig te ontmaskeren en aan te tonen dat ze vooral in stand gehouden wordt om onze maatschappij nog meer op linkse leest te schoenen.
Geen schuldgevoel, geen verontschuldigingen voor de kolonisering
Er is weer meer en meer sprake van verontschuldigingen voor wat zich in Congo tijdens de kolonisering heeft voorgedaan. Ik heb het hier al vroeger geschreven. Er kan niet genoeg beklemtoond worden dat Vlaams-nationalisten niet alleen steeds fundamenteel antikolonialistisch zijn geweest, maar ook dat Vlaanderen maar weinig of niets met de kolonisering van Kongo heef te maken gehad. Zowel tijdens de jaren dat dit groot stuk Afrika de privé-eigendom van Leopold II was, als tijdens de periode van het Belgisch bewind, was dat een Franstalige zaak. Het feit dat de voertaal van de kolonie het Frans en alleen het Frans was toont dit overduidelijk aan. In Vlaanderen moesten de kinderen weliswaar op school leren zingen over dat land “als een wereld zo groot waar uw vlag staat geplant” maar over de rol van de Vlamingen in Congo getuigt de Franstalige schrijver van Congolese afkomst Koli Jean Bofane als volgt “ Vlamingen stonden niet bovenaan de blanke voedselketen. Ze waren de ploegbazen, de sergeanten, het middenkader. De echte bazen spraken Frans. De mens die op ons moest staan roepen had niet het recht zijn eigen taal te spreken …” (DS 16/2). Bofane had er ook nog kunnen aan toe voegen dat het ook meestal Vlamingen waren die in de missies en dus ook in het onderwijs voor de plaatselijke bevolking werden ingezet “om er de negertjes Frans te leren…”, zoals Jef Elbers het ooit in een satirisch gedicht heeft verwoord. Dit alles is algemeen geweten. We hoeven ons dus helemaal niet met schuldcomplexen te laten opzadelen.
Geen neoleopoldisme
In bepaalde rechts-nationalistische kringen bestaat tegenwoordig de neiging om Leopold II en zijn standbeelden tegen de linkse hetze en het linkse vandalisme te verdedigen. Dit is compleet fout. Eerst en vooral omdat de wijze waarop deze Belgische Koning Congo uitgebuit heeft inderdaad meer dan bedenkelijk is geweest. Maar ook omdat het Vlaanderen, dat zich tijdens de naoorlogse koningskwestie met hand en tand voor de Belgische monarchie heeft ingezet, toen duidelijk ervaren heeft dat dankbaarheid geen koninklijke deugd is.
Zeker rustig blijven en beseffen dat net als ten tijde van de klimaatbetogingen de media vaak heel wat schuim produceren, maar dat dit niet betekent dat hier veel bier onder te vinden is. Het loont echter wel de moeite om die media regelmatig te confronteren met de selectieve informatie die ze verschaffen en met de al even selectieve verontwaardiging waaraan ze zich regelmatig bezondigen Het lijkt mij ook noodzakelijk om de antiracistische hysterie regelmatig te ontmaskeren en aan te tonen dat ze vooral in stand gehouden wordt om onze maatschappij nog meer op linkse leest te schoenen.
Geen schuldgevoel, geen verontschuldigingen voor de kolonisering
Er is weer meer en meer sprake van verontschuldigingen voor wat zich in Congo tijdens de kolonisering heeft voorgedaan. Ik heb het hier al vroeger geschreven. Er kan niet genoeg beklemtoond worden dat Vlaams-nationalisten niet alleen steeds fundamenteel antikolonialistisch zijn geweest, maar ook dat Vlaanderen maar weinig of niets met de kolonisering van Kongo heef te maken gehad. Zowel tijdens de jaren dat dit groot stuk Afrika de privé-eigendom van Leopold II was, als tijdens de periode van het Belgisch bewind, was dat een Franstalige zaak. Het feit dat de voertaal van de kolonie het Frans en alleen het Frans was toont dit overduidelijk aan. In Vlaanderen moesten de kinderen weliswaar op school leren zingen over dat land “als een wereld zo groot waar uw vlag staat geplant” maar over de rol van de Vlamingen in Congo getuigt de Franstalige schrijver van Congolese afkomst Koli Jean Bofane als volgt “ Vlamingen stonden niet bovenaan de blanke voedselketen. Ze waren de ploegbazen, de sergeanten, het middenkader. De echte bazen spraken Frans. De mens die op ons moest staan roepen had niet het recht zijn eigen taal te spreken …” (DS 16/2). Bofane had er ook nog kunnen aan toe voegen dat het ook meestal Vlamingen waren die in de missies en dus ook in het onderwijs voor de plaatselijke bevolking werden ingezet “om er de negertjes Frans te leren…”, zoals Jef Elbers het ooit in een satirisch gedicht heeft verwoord. Dit alles is algemeen geweten. We hoeven ons dus helemaal niet met schuldcomplexen te laten opzadelen.
Geen neoleopoldisme
In bepaalde rechts-nationalistische kringen bestaat tegenwoordig de neiging om Leopold II en zijn standbeelden tegen de linkse hetze en het linkse vandalisme te verdedigen. Dit is compleet fout. Eerst en vooral omdat de wijze waarop deze Belgische Koning Congo uitgebuit heeft inderdaad meer dan bedenkelijk is geweest. Maar ook omdat het Vlaanderen, dat zich tijdens de naoorlogse koningskwestie met hand en tand voor de Belgische monarchie heeft ingezet, toen duidelijk ervaren heeft dat dankbaarheid geen koninklijke deugd is.
Wij hebben vaak met verbazing vastgesteld dat linkse partijen en verenigingen, waarvan logischerwijze kan verwacht worden dat zij zich republikeins zouden opstellen, bij ons de laatste wal rond de monarchie vormen. Nu ze waarschijnlijk die monarchie toch wat in het gedrang brengen door wat cement uit de sokkel van de standbeelden van Leopold II weg te halen, is het zeker niet onze taak om mortel voor de herstelling aan te voeren.
Francis Van den Eynde