Groen mikt op “ongelukkige CD&V’ers, verweesde progressieven en linkse Vlaamsnationalisten”. Dat lazen we in Knack, kort voor de verkiezingen van 2014. Een vette prijs
heeft Groen toen evenwel niet gewonnen. Met Kristof Calvo aan de kop van hun verhaal,
wordt het ook een volgende keer mispatat. Als Groen plots rood-geel-zwart wil zijn, het
doet maar. We kijken nu al uit naar beteuterde gezichten.
In 1999 klopte de generatie Vogels-DuaGeysels de dioxinecrisis op tot een verkiezingsoverwinning. Met 11,5 procent van de stemmen nestelde Agalev zich in de twee regeringen. Met zoveel succes dat de partij in 2003 onder de kiesdrempel verdween. Ze kroop weer rechtop, maar blijft nu vooral stotteren in het politieke spel. Enkele jaren geleden mocht de sympathieke Wouter van Besien de lijnen uitzetten met zijn pleidooi voor ‘de groene verandering’. Het was evenwel de N-VA die met ‘Verandering voor vooruitgang’ met de eieren ging lopen. Van Besiens jacht op “gematigde” N-VA’ers, vaak oud-leden van de Volksunie, mislukte. Die op middenvelders van CD&V was evenmin een succes. Zijn verruimingsstrategie om de ‘groene grondstroom’ in Vlaanderen meer debiet te geven, leidde tot niets. In alle peilingen van 2014 bleef Groen krasselen onder de barrière van de tien procent. Op de verkiezingsdag kroop de teller moeizaam tot 8,6 procent.
Te mild
Van Besien werd afgevoerd. Dat zijn grootvader actief was in de Vlaamse Beweging, en ooit lid was van het VNV en later van de VU, en dat hij tegenover bedrijfsleiders milder was dan zijn voorgangers, maakte hem wellicht te week voor de hardliners. Groen koos met Meyrem Almaci voor een linksere koers. De pijlen werden meer gericht op de linkerflank van CD&V en de ecologische flank van de zwalpende socialisten. Dat eerste hoefde eigenlijk niet, want die linkerflank van CD&V zit al bij Groen. En de sp.a, was die niet mee verantwoordelijk, samen met Di Rupo, voor de verhoging van de pensioenleeftijd, uitkeringen beperkt in de tijd, et cetera? Dat gewriemel leverde misschien een procentje winst op, maar meer niet. Het moest voor velen dus anders. Groen moest de partij worden van het vingertje, van de reglementen, van vrienden van het verbod, van de allergie voor groei, van kritiek op banken en patroons, klagend en zagend over “de zwaarste lasten op de zwakste schouders”, terwijl ze als geen ander de grenzen open wil voor nog veel meer zwakke schouders.
Nieuwe vijand
De jongste tijd komt daar nog een vijand bij, en Kamerfractieleider Kristof Calvo heeft hem aangewezen. In alle gazetten, bij Van Gils en bij De Vadder, alomtegenwoordig was hij met zijn pas verschenen boek F*ck de zijlijn. Vrij vertaald: F*ck de Vlaamsgezinden. Calvo wil op zoek naar een categorie kiezers die eigenlijk niet bestaat: de belgicisten. Calvo wordt in de media een politiek talent genoemd, maar ook “een hyperkineet met machtshonger”, een “Duracellkonijn dat door de Wetstraat raast”. Hij was geen kandidaatvoorzitter, daarvoor staat Almaci in de weg, maar hij wil het ooit zijn. Calvo is een ingeweken Catalaan, en heeft geen voeling met de Vlaamse verzuchtingen. Als voorzitter van Jong Groen pleitte hij in 2009 al voor een federale kieskring en een versterking van het federale niveau. Al jaren pleit hij voor een nieuwe belgitude, een modern en complexloos Belgiëgevoel. De Rode Duivels zijn voor hem “de belangrijkste straathoekwerkers” van onze multiculturele samenleving. Kompany en Stromae, de grote multiculturele boegbeelden. Dat is een perfect voorbeeld van een postmodernistisch geloof in een identiteitsloos bestaan. “T’es Hutu ou Tutsi? Flamand ou Wallon? (...) Ni l’un, ni l’autre… je suis, j’étais et resterai moi”, citeerde hij Stromae. Een al 180 jaar vreedzaam verlopend communautair conflict vergelijk je niet met een genocide. Voor Calvo moet het ‘multi’ zijn… Eigenaardig toch? Jezelf Belg voelen, dat is pas top. Dit soort belgitude is dan weer “geen nationalisme”? Bij de verkiezingen van mei 2014 haalde Calvo in de kieskring Antwerpen 13.409 stemmen, ver achter Meyrem Almaci (44.150). Zijn partijtje staat wat droevig op de vijfde plaats in het politieke landschap van Vlaanderen. Terug op de grond en met Ecolo bijna onder de grond (de partij zakte van 18,5 procent in 2009 naar 9 procent), mikte Groen toch nog op een regenboogcoalitie met christendemocraten, socialisten. Je moet al veel paddenstoelen hebben gegeten om daarin te geloven. Op 22 oktober 2014 werd Calvo de nieuwe fractieleider van Groen-Ecolo. Hij kiest resoluut voor het gauchisme van Ecolo, een partij waarmee hij het “voor 99 procent” eens is. En “het N-VA-verhaaltje over twee democratieën laten we ons niet aanpraten”, klonk het fel, want “Sjarel in Antwerpen en Charles in Luik liggen daar niet van wakker”. Dan moet hij toch maar eens uitleggen waarom een Vlaams-nationale partij 3,5 maal meer Sjarels overtuigt dan Groen. Of waarom de francofone Charles Ecolo zo hebben afgetroefd.
Oude wijn
Volgens Peter de Roover (DS) profileert hij zich als “de reanimator van het Belgisch nationalisme… In nieuwe zakken klotst oude wijn”. Calvo wil de culturele verschillen doden. Als taalverschil een probleem is, dan moet het worden opgelost... Verplicht de VRT haar programma’s Franstalig te ondertitelen, leg de RTBf Nederlandstalige ondertitels op, jaag alle kinderen een jaar over de taalgrens. Een ‘Erasmus.be’, noemt hij dat. Even geldverslindend als de Europese Erasmusprojecten. Trouwens, Erasmus Belgica bestaat al, maar het succes van die leute is dermate groot dat niemand weet dat het bestaat. Verplichten dus maar. Succes, Calvo, vooral onder de taalgrens dan. Culturele “eenheid” in Belgenland? Zal Groen het dan nooit snappen? We luisteren naar andere radiozenders en we kijken naar andere tv-zenders, we lezen andere boeken en gazetten, en ondanks Stromae luisteren we naar andere muziek, en kijken naar andere films. Cultuur boeit door verscheidenheid. What’s the problem, Calvo? En “economische eenheid”, willen we daarover zwijgen? Die is dodelijk verlammend in een land waar francofone regio’s geen millimeter van hun achterstand inhalen.
Politiek
Politiek Calvo wil de politieke verschillen tussen Zuid en Noord doden. Ons laten stemmen in één federale, Belgische kieskring. Die onzin bestaat in geen enkel federaal land. Overigens, in zo’n constructie hebben Vlamingen met 60 procent netjes de meerderheid. Kalven we die af tot de minderheid een meerderheid wordt?
Referendum
Calvo wil de flamingant verjagen. Als het niet lukt in de stembus, dan maar in een communautair referendum over de toekomst van dit land… Zullen we dan ook eens een referendum houden over een kiesdrempel van 10 procent? Over kernenergie, het cordon sanitaire, Europa, migratie en asielzoekers? Alsof verkiezingen geen peilingen zijn. Als Calvo dan toch zijn referendum wil (in Vlaanderen en niet in België), dan breekt de breuklijn in dit land pas echt open. Met F*ck de zijlijn veroordeelt Groen zich nog meer tot de politieke periferie, ook al lijkt dat wel eens anders. Een omvangrijke groen-progressieve generatie nestelde zich in de epicentrum van medialand. Er gaapt een geweldige kloof tussen die opiniemakers en de Vlaming die op geregelde tijdstippen in de stembus eens zijn gedacht mag zeggen. Als ze Calvo bij Groen nog lang laten doen, loopt hun kerk leeg, ongetwijfeld.
Bron: Pallieterke 15 november 2015
In 1999 klopte de generatie Vogels-DuaGeysels de dioxinecrisis op tot een verkiezingsoverwinning. Met 11,5 procent van de stemmen nestelde Agalev zich in de twee regeringen. Met zoveel succes dat de partij in 2003 onder de kiesdrempel verdween. Ze kroop weer rechtop, maar blijft nu vooral stotteren in het politieke spel. Enkele jaren geleden mocht de sympathieke Wouter van Besien de lijnen uitzetten met zijn pleidooi voor ‘de groene verandering’. Het was evenwel de N-VA die met ‘Verandering voor vooruitgang’ met de eieren ging lopen. Van Besiens jacht op “gematigde” N-VA’ers, vaak oud-leden van de Volksunie, mislukte. Die op middenvelders van CD&V was evenmin een succes. Zijn verruimingsstrategie om de ‘groene grondstroom’ in Vlaanderen meer debiet te geven, leidde tot niets. In alle peilingen van 2014 bleef Groen krasselen onder de barrière van de tien procent. Op de verkiezingsdag kroop de teller moeizaam tot 8,6 procent.
Te mild
Van Besien werd afgevoerd. Dat zijn grootvader actief was in de Vlaamse Beweging, en ooit lid was van het VNV en later van de VU, en dat hij tegenover bedrijfsleiders milder was dan zijn voorgangers, maakte hem wellicht te week voor de hardliners. Groen koos met Meyrem Almaci voor een linksere koers. De pijlen werden meer gericht op de linkerflank van CD&V en de ecologische flank van de zwalpende socialisten. Dat eerste hoefde eigenlijk niet, want die linkerflank van CD&V zit al bij Groen. En de sp.a, was die niet mee verantwoordelijk, samen met Di Rupo, voor de verhoging van de pensioenleeftijd, uitkeringen beperkt in de tijd, et cetera? Dat gewriemel leverde misschien een procentje winst op, maar meer niet. Het moest voor velen dus anders. Groen moest de partij worden van het vingertje, van de reglementen, van vrienden van het verbod, van de allergie voor groei, van kritiek op banken en patroons, klagend en zagend over “de zwaarste lasten op de zwakste schouders”, terwijl ze als geen ander de grenzen open wil voor nog veel meer zwakke schouders.
Nieuwe vijand
De jongste tijd komt daar nog een vijand bij, en Kamerfractieleider Kristof Calvo heeft hem aangewezen. In alle gazetten, bij Van Gils en bij De Vadder, alomtegenwoordig was hij met zijn pas verschenen boek F*ck de zijlijn. Vrij vertaald: F*ck de Vlaamsgezinden. Calvo wil op zoek naar een categorie kiezers die eigenlijk niet bestaat: de belgicisten. Calvo wordt in de media een politiek talent genoemd, maar ook “een hyperkineet met machtshonger”, een “Duracellkonijn dat door de Wetstraat raast”. Hij was geen kandidaatvoorzitter, daarvoor staat Almaci in de weg, maar hij wil het ooit zijn. Calvo is een ingeweken Catalaan, en heeft geen voeling met de Vlaamse verzuchtingen. Als voorzitter van Jong Groen pleitte hij in 2009 al voor een federale kieskring en een versterking van het federale niveau. Al jaren pleit hij voor een nieuwe belgitude, een modern en complexloos Belgiëgevoel. De Rode Duivels zijn voor hem “de belangrijkste straathoekwerkers” van onze multiculturele samenleving. Kompany en Stromae, de grote multiculturele boegbeelden. Dat is een perfect voorbeeld van een postmodernistisch geloof in een identiteitsloos bestaan. “T’es Hutu ou Tutsi? Flamand ou Wallon? (...) Ni l’un, ni l’autre… je suis, j’étais et resterai moi”, citeerde hij Stromae. Een al 180 jaar vreedzaam verlopend communautair conflict vergelijk je niet met een genocide. Voor Calvo moet het ‘multi’ zijn… Eigenaardig toch? Jezelf Belg voelen, dat is pas top. Dit soort belgitude is dan weer “geen nationalisme”? Bij de verkiezingen van mei 2014 haalde Calvo in de kieskring Antwerpen 13.409 stemmen, ver achter Meyrem Almaci (44.150). Zijn partijtje staat wat droevig op de vijfde plaats in het politieke landschap van Vlaanderen. Terug op de grond en met Ecolo bijna onder de grond (de partij zakte van 18,5 procent in 2009 naar 9 procent), mikte Groen toch nog op een regenboogcoalitie met christendemocraten, socialisten. Je moet al veel paddenstoelen hebben gegeten om daarin te geloven. Op 22 oktober 2014 werd Calvo de nieuwe fractieleider van Groen-Ecolo. Hij kiest resoluut voor het gauchisme van Ecolo, een partij waarmee hij het “voor 99 procent” eens is. En “het N-VA-verhaaltje over twee democratieën laten we ons niet aanpraten”, klonk het fel, want “Sjarel in Antwerpen en Charles in Luik liggen daar niet van wakker”. Dan moet hij toch maar eens uitleggen waarom een Vlaams-nationale partij 3,5 maal meer Sjarels overtuigt dan Groen. Of waarom de francofone Charles Ecolo zo hebben afgetroefd.
Oude wijn
Volgens Peter de Roover (DS) profileert hij zich als “de reanimator van het Belgisch nationalisme… In nieuwe zakken klotst oude wijn”. Calvo wil de culturele verschillen doden. Als taalverschil een probleem is, dan moet het worden opgelost... Verplicht de VRT haar programma’s Franstalig te ondertitelen, leg de RTBf Nederlandstalige ondertitels op, jaag alle kinderen een jaar over de taalgrens. Een ‘Erasmus.be’, noemt hij dat. Even geldverslindend als de Europese Erasmusprojecten. Trouwens, Erasmus Belgica bestaat al, maar het succes van die leute is dermate groot dat niemand weet dat het bestaat. Verplichten dus maar. Succes, Calvo, vooral onder de taalgrens dan. Culturele “eenheid” in Belgenland? Zal Groen het dan nooit snappen? We luisteren naar andere radiozenders en we kijken naar andere tv-zenders, we lezen andere boeken en gazetten, en ondanks Stromae luisteren we naar andere muziek, en kijken naar andere films. Cultuur boeit door verscheidenheid. What’s the problem, Calvo? En “economische eenheid”, willen we daarover zwijgen? Die is dodelijk verlammend in een land waar francofone regio’s geen millimeter van hun achterstand inhalen.
Politiek
Politiek Calvo wil de politieke verschillen tussen Zuid en Noord doden. Ons laten stemmen in één federale, Belgische kieskring. Die onzin bestaat in geen enkel federaal land. Overigens, in zo’n constructie hebben Vlamingen met 60 procent netjes de meerderheid. Kalven we die af tot de minderheid een meerderheid wordt?
Referendum
Calvo wil de flamingant verjagen. Als het niet lukt in de stembus, dan maar in een communautair referendum over de toekomst van dit land… Zullen we dan ook eens een referendum houden over een kiesdrempel van 10 procent? Over kernenergie, het cordon sanitaire, Europa, migratie en asielzoekers? Alsof verkiezingen geen peilingen zijn. Als Calvo dan toch zijn referendum wil (in Vlaanderen en niet in België), dan breekt de breuklijn in dit land pas echt open. Met F*ck de zijlijn veroordeelt Groen zich nog meer tot de politieke periferie, ook al lijkt dat wel eens anders. Een omvangrijke groen-progressieve generatie nestelde zich in de epicentrum van medialand. Er gaapt een geweldige kloof tussen die opiniemakers en de Vlaming die op geregelde tijdstippen in de stembus eens zijn gedacht mag zeggen. Als ze Calvo bij Groen nog lang laten doen, loopt hun kerk leeg, ongetwijfeld.
Bron: Pallieterke 15 november 2015
