Dat de federale overheid al jaren de begrotingen niet meer op orde krijgt is al lang geen nieuws meer. Maar ook de Vlaamse regering had dit jaar een gat van 600 miljoen euro in de begroting. De Brusselse regering had een tekort van 912,2 miljoen euro, de Waalse regering gaat volgend jaar voor 435 miljoen euro in het rood en de begroting van de Franse gemeenschap gaat in 2020 voor 708 miljoen euro in het rood. Daarnaast blijven ook heel wat gemeentebesturen opnieuw rode cijfers optekenen in hun meerjarenbegroting 2020-2025 die momenteel overal in Vlaanderen worden goedgekeurd.
Heel wat van die gemeentebesturen doen de schuld opnieuw fors stijgen door het afsluiten van nieuwe leningen die men enkel kan aangaan door geniepige belastingverhogingen of opsmukmaatregelen zoals het inschrijven van geraamde (lees: onzekere) extra inkomsten in de begroting. Het is ronduit crimineel hoe verschillende (lokale) overheden nog steeds meer blijven uitgeven dan ze ontvangen. Een gezin dat jaar na jaar meer uitgeeft dan het inkomsten heeft, komt in armoede terecht, een bedrijf dat meer uitgeeft dan het winst maakt gaat failliet. Maar een overheid die meer uitgeeft dan ze ontvangt kan in ons land ook de komende jaren alweer lustig geld blijven verbrassen.
Verbied rode cijfers
Er moet dringend een verbod komen op begrotingen die in de rode cijfers gaan. Deze maatregel zou er tenminste voor zorgen dat politici verplicht worden om als een goede huisvader of -moeder niet langer meer te mogen uitgeven dan er inkomsten zijn.
Het wordt bovendien hoogtijd dat politici die het nog steeds aandurven om met verdraaide of opgesmukte cijfers een financieel rampbeleid te blijven voeren hiervoor persoonlijk aansprakelijk kunnen gesteld worden. Als basis van deze regelgeving voor aansprakelijkheid van politici kan de bestaande wetgeving voor bestuurders van vzw’s en vennootschappen uitgebreid worden.
Voor politici en gewezen politici kan er makkelijk een vergelijkbare regelgeving worden ingevoerd. Zo kunnen ze aansprakelijk gesteld worden indien men geen financieel beleid als een goede huisvader of -moeder heeft gevoerd en voor de rechtbank kan aangetoond worden dat men op voorhand effectief kon weten dat hun financieel beleid op langere termijn zou leiden tot zware problemen bij de (lokale) overheid.
Politici die na hun financieel rampbeleid uit de politiek stappen moeten nadien nog steeds bestraft kunnen worden door een inhouding van hun pensioen als mandataris, politici die nog in de actieve politiek zitten zouden onmiddellijk uit hun mandaat moeten worden gezet met een verbod om ooit nog een publiek mandaat te bekleden.
