Sietske Bergman:
'Hoe krampachtig de media ideologische kampen ook probeert te bewaken, links is vijand geworden van gewone man'
Nou heb ik wel vaker geroepen: links en rechts zijn achterhaalde begrippen, maar dat de nieuwe conservatieve premier van Groot-Britannië, Boris Johnson, ‘de wil van het volk’ gaat gehoorzamen in zijn overwinningsspeech, opkomt voor de arbeiders en progressieve praatjes houdt over gelijkheid, infrastructuur en gezondheidszorg, dat is toch wel next level omdenken. Een paradigmakaping. Op Twitter schreef iemand uit Yorkshire dat ze afgelopen donderdag ‘van de heuvels naar beneden’ waren gekomen ‘om de kwade krachten te bezweren’ en conservatief te stemmen. We zagen het al eerder bij Donald Trump. Zijn populariteit onder zwarte Amerikanen, de gevangenishervormingen en banenmachine laten de woorden en erfenis van progressieve prins Barack Obama achter als een versleten rijmpje. Kan iemand zich nog iets concreets herinneren uit die vorige periode? Ik niet. Het was allemaal gevoel: ‘Hoop’, ‘Verandering’.
Woorden, idealen. Door links zorgvuldig apart gezet van grimmige oorlogsvoering, omarming van islam, open grenzen en overheveling van macht aan ondemocratische instituten en ‘wetenschappelijke’ klimaatdogma’s. De grootste propaganda-operatie in de geschiedenis moest mensen niet perse laten geloven maar wel laten accepteren dat alles beter zou worden, behalve voor henzelf! Het einde van individuele autonomie zou het einde van elke opstand betekenen en zo zou links, via een achterdeur, alsnog gelijk krijgen. Zoals alleen een goddelijke entiteit dat heeft.
Het vertrek van links uit de realiteit had evenwel aardse gevolgen. Zo kwamen de Gele Hesjes, de boerenprotesten, een volwaardige rechtse oppositiepartij in Duitsland nota bene en nu dus de Brexit (bovenop een conservatief mandaat). Maar links geeft niet thuis. De hele club heeft zichzelf de afgelopen jaren opgesloten in echo-kamers van waaruit ze, als in een Stanford Prison Experiment, hun deug-voltages verder opvoerden zonder de reacties van de mensen te peilen. De linkse kliek brak met aardse issues en geestelijke noden.
Ook met die van henzelf trouwens en dus komt het niet meer goed. Je ziet het aan de reactie van Jeremy Corbyn en alle andere verliezers van de afgelopen tijd. Hun verlies is niet het gevolg van hun slechte ‘argumenten’ (Corbyn: “We won the argument but not the votes”) of de steun van de mensen (Liberal Democrats leider Jo Swinson: “Velen komen naar mij toe dat ze in de EU willen blijven”) maar ‘de schuld van de media’. Of rechts. De fout is de ander. En ze zien de fouten bij elkaar dus ook niet. Lodewijk Asscher kon zo doodleuk jodenhater Corbyn bewieroken toen hij in 2018 in Nederland was.
Het doek is gevallen voor het links van Corbyn, maar ook voor andere socialisten en communisten in Europa die niets met het volk hebben en hun wil willen breken. Het gevaar is wel dat dit proces zich al grotendeels heeft voltrokken via het radicaal-linkse onderwijs en de posities van de ‘posh’ elite die vanuit hun mooie pandjes in Kensington en Chelsea iedereen de maat nemen over ‘gelijkheid’. Bijna net zo erg als de Amsterdamse grachtengordel. Het ‘populisme’ op rechts is daar een reactie op. Ook op dit soort mensen:
Links en rechts zijn meer dan achterhaalde begrippen, ze zijn vermorzeld. En hoe krampachtig de media de ideologische kampen de afgelopen jaren ook probeerde te bewaken, links is niet alleen niet links meer maar het gezicht van de achteruitgang: de vijand van de gewone man. De overgebleven, lege boodschap wordt gevuld met progressieve identiteitspolitiek, van het soort dat onder een wit laken met twee zwarte ogen iedereen de stuipen op het lijf jaagt. Vooruitgangsdenken als wapen.
“Mogen transgenders geen eigen wc-ruimte? Transfoob!”
“Heb jij als man kritiek op een vrouw? Seksist!”
Deze spoken van wat ooit legitieme idealen waren, namelijk gelijkheid en vrijheid, zijn demonische wegwijzers gebleken van een angstaanjagende, a-politieke beweging. Die niet alleen in Engeland om zich heen slaat maar overal in het Westen.
“Mogen transgenders geen eigen wc-ruimte? Transfoob!”
“Heb jij als man kritiek op een vrouw? Seksist!”
Deze spoken van wat ooit legitieme idealen waren, namelijk gelijkheid en vrijheid, zijn demonische wegwijzers gebleken van een angstaanjagende, a-politieke beweging. Die niet alleen in Engeland om zich heen slaat maar overal in het Westen.
Met Johnson is er nog niets opgelost maar hij heeft wel de werkelijkheid boven tafel weten te krijgen. Dat er een scheidslijn is tussen mensen met echte-wereld problemen en een politieke en culturele elite die met schijnproblemen afleiden van wat zij doen: ontwrichten en vernietigen. De strijd gaat nu tussen mensen die zich zorgen maken over immigratie, identiteit en hoe ze bestuurd worden en mensen die hen om die doodeenvoudige reden als achterlijk en racistisch bestempelen. In welk kamp je zit is inmiddels volledig je eigen keuze
Deze zwart-wit voorstelling van onze politieke werkelijkheid is echt geworden. Tenzij Jeremy Corbyn en Jo Swinson grof betaald zijn natuurlijk door de Brexit Party, of door Boris Johnson, om met zo’n losgezongen en kansloos verhaal de verkiezingen in te gaan. Wie een derde verklaring heeft voor de afwezigheid van zelf-reflectie bij links en hun actieve bijdrage aan de lancering van een conservatieve revolutie mag me er ’s nachts voor wakker maken. Vooralsnog blijf ik bij mijn eerste lezing.