et was een belangwekkende verklaring die N-VA-voorzitter Bart De Wever dit weekend aflegde. Als zijn partij in de nabije toekomst met het Vlaams Belang een coalitie zou gaan vormen, zo zei hij onder meer in een Humo-interview, dan stopt hij per direct met politiek.
Dat is een – overigens welgekomen – correctie op de koers die de N-VA voer ten aanzien van de intieme concurrent op radicaal-rechts. Die koers was de jongste jaren toch enigszins wankelmoedig geworden. Als formateur van de huidige Vlaamse regering voerde meneer De Wever intense en ernstige gesprekken met het VB. Enkel omdat geen enkele andere partij met radicaal-rechts in zee wou, bleef een regering uit. De bijwijlen hard-identitaire vingerafdrukken van de onderonsjes tussen N-VA en VB zijn niettemin het Vlaamse regeerakkoord binnengeslopen.
De coalitiegesprekken deden sommigen bij N-VA, en niet van de minsten, alvast dromen van een toekomst waar de twee partijen “samen een meerderheid” zouden hebben, om zo vanuit Vlaanderen de Belgische staat te dynamiteren. Bart De Wever lijkt nu met zijn hele gezag binnen zijn eigen partij voor die wensdroom te gaan liggen. We moeten niet naïef zijn maar we mogen niet uitsluiten dat Bart De Wever de waarheid spreekt over zijn houding tegenover het VB. De politieke stroming van het Vlaams-nationalisme weer inbedden in een democratische partij, weg van het door onfrisse walmen omgeven radicaal-rechts, is altijd een van de oprechte drijfveren van zijn politiek handelen geweest. Die krachttoer lukte hem nog ook, tot zijn eigen partij het VB toch weer wakker kuste. Bart De Wever heeft ook gelijk dat het VB vandaag lang niet alleen de partij is van mooipraters zoals Tom Van Grieken. Het is een partij die onbeschaamd heult met een riskante, extreemrechtse falanx. Een falanx waar oorlogsmisdadigers weer gehuldigd mogen worden en uitingen van antisemitisme én moslimhaat weer tegelijk gedeeld Het VB van vandaag slaagt er maar niet in om de breuk te maken met dat extremisme, die wrok en die haat. Daar mag op gewezen worden. Natuurlijk blijft scepsis gewettigd. Bart De Wever leidt vandaag een partij die erg onder druk staat en die het verschil moet zien te maken met een zegezekere, radicalere tegenstrever. De uitspraken van dit weekend passen uiteraard in dat tactische kraam. De Wever heeft al eerder eden gezworen die hij even fluks verbrak, toen de situatie veranderde: ‘nooit met de socialisten’, ‘ik word minister-president’... Hoe zeker zijn we dat hij nu wel woord houdt? Dan nog is een partijleider die een veto stelt tegen samenwerking met radicaal-rechts nog altijd te verkiezen boven een die de samenwerking faciliteert. Maar waakzaamheid blijft altijd geboden. Zoals een lezer op Twitter schrander opmerkte: ook David Cameron zwoer op te stappen als de brexit er kwam. Hij stapte ook op, maar de brexit kwam er toch. Mede door zijn toedoen.
