Een grote groep Brusselse jongeren, voornamelijk met migratieachtergrond, wordt niet bereikt via klassieke media en lapt de coronamaatregelen grondig aan haar laars. Dat is kort samengevat de boodschap die op 21 oktober in De afspraak weerklonk. De verontwaardiging in de studio was voelbaar. Hoe kan het toch dat die jongeren de situatie niet serieus nemen? Hoe onverantwoordelijk om zich wantrouwig op te stellen en niet mee te werken aan dit gezamenlijke doel.
De verontwaardiging deed me een beetje denken aan iemand die vol ongeloof vaststelt dat het binnen regent in het huis dat hij of zij al jaren verwaarloost. Want uiteraard kunnen wij ons niet voorstellen dat de urgentie van de situatie niet doordringt tot die groep jongeren. Wie op een of andere manier met hen in grootsteden in contact komt, van leerkracht, jeugdopbouwwerker tot politieagent, zal ik niet moeten overtuigen van een andere, veel pijnlijkere ‘waarheid’. Deze jongeren hebben een fundamenteel wantrouwen tegenover de maatschappij en haar instituties. Van VDAB (of Actiris), school, openbare omroep tot politie… Vraag aan deze jongeren naar hun rating van deze diensten en je mag er van op aan dat er meer dan één mediacampagne of Instagram-account nodig is om daar iets aan te veranderen. Het probleem wortelt veel dieper.
Uiteraard gaat dat niet voor iedereen op, toch is de vaststelling dat voor jongeren in sommige Brusselse straten geen enkel bewijs van het tegendeel voorhanden is. In dat klimaat van wantrouwen gaan fakenieuws en complottheorieën binnen als zoete broodjes. Om dat te zien hoef je geen panel van experts in te huren. Integratie is in Brussel nog ver af!
