Afgelopen zondag namen honderden mensen deel aan een optocht in Oostende tegen het geweld dat zich afspeelde op onze stranden en in de recreatiedomeinen de voorbije vakantieperiode. Ondanks een smetteloze optocht, waarbij tussen ordediensten en manifestanten signalen van respect werden uitgewisseld, vond burgemeester Tommelein (Open Vld) het toch nodig om te benadrukken dat de optocht “verboden was” en er zelfs “racistische slogans” zouden geroepen zijn. Het moet wel waar zijn, want zelfs viroloog (!) Marc Van Ranst twitterde erover.
Naargelang de teller zouden er tussen de 300 en 800 mensen hebben deelgenomen aan de wandeling die ging van het station van Oostende tot aan het strand van Middelkerke. De oproep werd gelanceerd vanuit voetbalmiddens, om met een gezamenlijk initiatief het toenemend geweld – door voornamelijk vreemdelingen, de feiten zijn wat ze zijn – aan te klagen. Blankenberge en Knokke-Heist kregen te maken met dit buitensporig geweld, waarop de dagen nadien toegangswegen naar onder andere Bredene, De Haan en Wenduine werden afgesloten. Onwettige maatregelen, waar enkel de gewone dagjestoerist het slachtoffer van werd.
Linkse politici orakelden op hun beurt dat het tegenhouden van kusttoeristen op basis van etniciteit niet kan. Daardoor zouden deze ‘jongeren’ zich geviseerd voelen en nog meer ontsporen. U kent het riedeltje wel. Het is nooit de schuld van de criminele vreemdeling, maar eens te meer de schuld van de kille, hardvochtige en (blanke) maatschappij die hen geen kansen zou bieden. Racisme, discriminatie en meer van die holle begrippen die als goedkoop excuus dienen om hun eigen wangedrag op straat, spijbelgedrag op school en luiheid op de werkvloer te verdoezelen.
De straffeloosheid na al dit onfraais, bewezen door de milde taakstrafjes die de veroordeelde en bij het gerecht gekende bendeleden kregen na de rellen in Blankenberge, wilden deze mensen, voornamelijk voetbalsupporters, aanklagen. Ze waren met een dikke 500, als we afgaan op de foto’s en hun eigen bevindingen. In groep, verenigd onder dezelfde figuurlijke vlag, zonder onderlinge rancune of wrevel. Mooi, want normaal gezien lopen bijvoorbeeld Antwerp- of Anderlecht-supporters niet samen over straat met pakweg een Club Brugge-supporter. Maar het kon aan het Brusselse Beursplein na de islamitische aanslagen, ze deden het tijdens de Mars tegen Marrakesh en ze toonden opnieuw afgelopen zondag dat het wél kan als het erop aan komt (en er vanzelfsprekend geen voetbal aan te pas komt). En dat smaakt naar meer. 4 oktober blazen ze immers opnieuw verzamelen in Blankenberge.
Hij had bovendien de optocht op voorhand verboden, terwijl hij begin juni al wél een bijeenkomst liet doorgaan van extreemlinkse naïevelingen, die in de dood van de zwarte, zware crimineel George Floyd een teken van systematisch politiegeweld en racisme zien (terwijl ondertussen uit rapporten zou blijken dat Floyd een overdosis drugs genomen had, die naar alle waarschijnlijkheid sowieso tot zijn dood had geleid die dag, maar dat geheel terzijde). Het toont aan dat Tommelein met twee maten en gewichten meet. Iets wat je van een burgemeester niet mag verwachten.
Maar we onthouden dus vooral dat een reeks van manifestaties gestart is tegen geweld en straffeloosheid, dat de eerste wandeling meer dan geslaagd is en we bijgevolg op 4 oktober in Blankenberge meer volk zullen kunnen verwachten voor de tweede optocht van deze heren en dames. Tot dan!
Post scriptum: wanneer men tijdens een betoging, die vaak de laatste uitlaatklep is voor velen waarbij de opgebouwde frustraties hoog oplopen, niet meer mag roepen wat men wilt, dan is de vrijheid van meningsuiting écht in gevaar. Er bestaat wat ons betreft niet zoiets als een ‘strafbare mening’. Meningen zijn geen daden. Wanneer meningen leiden tot strafbare daden, dàn pas kan er opgetreden worden. Tegen die daden. Voor ons is de vrijheid van meningsuiting absoluut en bovendien heilig. Er zijn aanleidingen voor het feit dat mensen ‘eigen volk eerst’ of ‘islamieten parasieten’ roepen. Pak die aanleidingen aan en niet de mensen die het grondig beu zijn en nergens met hun frustraties terecht kunnen.
