Veel Italianen zijn tegen migratie. Dat wordt duidelijk uit de brede steun voor het beleid van gesloten grenzen van de Lega/Vijfsterrenbeweging-regering. Maar betekent dat ook dat Italianen zich tegen de vijf miljoen migranten die het land telt keren? Nee, integendeel. Veel Italianen maken een onderscheid tussen migratie en migranten. En dat onderscheid zou ook in dit land gemaakt moeten worden.
Discriminatiekaart
Voorstanders van (massa-)immigratie willen ons graag doen geloven dat het niét kan. Dat tegenstanders van migratie óók tégen migranten zijn. Om vervolgens de discriminatiekaart te trekken: want wie tegen migratie is én tegen migranten discrimineert Afrikaanse en andere bevolkingsgroepen… Eurocommissaris Frans Timmermans spant de kroon door migratie te bepleiten omdat Afrikanen en Europeanen elkaar broeders en zusters zouden zijn.
Racisme-val
Deze racisme-val is schandalig en onzinnig. Want wie tegen migratie is, is tegen beleid, niét tegen mensen! Tegen het beleid om de grenzen open te zetten voor migranten van buiten Europa. Daar zijn goede redenen voor aan te voeren die niets met racisme van doen hebben! Verzet tegen massa-immigratie richt zich – per definitie – ook niet tegen migranten die al in Europa gevestigd zijn. Als zij hier legaal verblijven hebben zij het recht om hier te zijn en hier te blijven.
Politieke discussie
Die politieke discussie moet gevoerd worden. Willen we dat Europa een toevluchtsoord wordt voor vluchtelingen en migranten uit andere delen van de wereld, waar het leven minder gemakkelijk is? Willen we onze grenzen hermetisch sluiten voor iedere vreemdeling die er aanklopt?
Of willen we dat Europa alleen – zo lang als dat nodig is – vluchtelingen opvangt die in levensgevaar zijn en niet in de eigen regio kunnen worden opgevangen en alleen andere migranten toelaat die een aantoonbare toegevoegde waarde hebben voor onze samenleving?
Ik kies voor het laatste! Naar het voorbeeld van Australië, Nieuw-Zeeland en Canada. Gebaseerd op individuele selectie op basis van opleiding en ervaring. Met de concrete behoefte aan menskracht voor onvervulbare vacatures, die niet door automatisering en robotisering vervangen kunnen worden, als enige referentiekader.
Geschreven door Rickey De Ridder
