Vertaald uit het Tsjechisch door Rickey De Ridder.
920 woorden 
In dit korte artikel presenteer ik mijn gedachten over onze postmoderne, postliberale en - ik zou zeggen - postnationalistische leeftijd.
Misschien is de eerste stap om te beschrijven wat ik bedoel met 'postnationalisme'.
De voorstanders van ons postmoderne, post-liberale, geglobaliseerde tijdperk spreken regelmatig over het einde van de klassieke politiek, staten, samenlevingen en naties.
Vanwege de linkse indoctrinatie van massamedia en onderwijssystemen in westerse landen, denken westerse samenlevingen nu anders over zaken betreffende menselijke gelijkheid, internationalisme en globalisme. Linkse ideologen benadrukken meestal dat we moeten begrijpen dat we in een post-nationalistisch tijdperk leven, en dat multiculturaliteit en de verzorgingsstaat hebben veranderd wat we ooit de 'natie' honderden jaren geleden noemden. En ik moet toegeven dat ik denk dat ze in zekere zin gelijk hebben.
Idealistische ideeën over landen die nationalisten graag handhaven, hebben al gefaald. In West-Europa is het gemakkelijk om alleen de massale immigratie en de voortdurende "migratiecrisis" te zien die de structuur van de samenleving in grote mate heeft veranderd. In Midden-Europa is de situatie anders omdat - ironisch genoeg - de westerse levensstandaard ons voor nu van massamigratie heeft gered, en onze samenlevingen in zekere zin conservatiever zijn gebleven - niettemin, liberalisme en kapitalisme zijn hier ook geworteld, en de consumptiemaatschappij is Een probleem zelfs hier.
Maar het is niet zoals de "glorieuze krachten" van het nationalisme faalden tegen de "duistere krachten" van het liberalisme en globalisme. De wortels van het probleem gaan dieper. Het idee van nationalisme was vanaf het begin gedoemd, omdat democratisch nationalisme, natiestaten en de inherente vijandigheden achter "klein nationalisme" de eerste vernietigende kracht waren tegen de oude, traditionele Europese samenlevingen en politieke orde. Deze ideeën vernietigden de diversiteit van Europa - die ooit echt en organisch was - en creëerde voortdurende haat tussen Europese etnische groepen. Liberalisme doet dit natuurlijk goed, maar in de 19e eeuw waren liberalisme en nationalisme met elkaar verbonden en niet tegengesteld.
De contrarevolutionairen Joseph de Maistre en Klemens von Metternich hadden dat geweten. En hoe raar het ook is, sommige liberale intellectuelen erkennen tegenwoordig dezelfde waarheidsmonarchisten van honderden jaren geleden die erkenden: dat kleine gemeenschappen en organisaties - waaronder soms internationale organisaties - de belangrijkste politieke actoren zijn, geen natiestaten. Het verloop van deze liberalen zou waarschijnlijk niet overeenkomen met mijn bewering dat de kerk in de middeleeuwen en de vroegmoderne tijd - waaronder verbindingen als het Heilige Roomse Rijk, het Habsburgse Rijk en het Russische Rijk - goede voorbeelden van dit concept zijn.
Ik zeg niet dat de kernwaarden achter het huidige nationalisme niet belangrijk en waardevol zijn. De intentie om de integriteit van de samenleving te redden en de cultuur en identiteit van de natie te redden, zijn ook belangrijke kernwaarden voor mij. Maar ik denk niet dat nationalisme - dat meestal nogal chauvinistisch blijkt te zijn - hier het beste in is uitgerust. Eén reden waarom nationalisme een bevolking wil verenigen op basis van etniciteit, taal en religie, maar Europa is nooit geweest en is vandaag niet unitair in deze categorieën. Denk bijvoorbeeld aan Catalonië, Bretagne, het Occitaans sprekende volk van Zuid-Frankrijk, Trentino-Alto Adige / Südtirol in Italië, de historische bevolking van Silezië en de Hongaarse bevolking die in delen van Slowakije, Roemenië en Oekraïne woont.
Zoals ik het zie, onderdrukt etnationalistisch denken en vernietigt langzaam authentiek Europese regionale etnische culturen, religieuze tradities en ambachtelijke ambachten die het hart en de essentie zijn van de organische diversiteit van Europa. Het is door deze eenheid in verscheidenheid, unita's in varietate, dat is hoe premoderne naties bestonden, voornamelijk (maar niet exclusief) als monarchieën. Deze "samengestelde naties" waren verbonden met bredere culturele, historische en religieuze connecties, evenals gemeenschappelijke belangen. (Natuurlijk wil ik niet naar de voortdurende, verwoestende oorlogen die hebben plaatsgevonden tussen Europese landen, maar zelfs het toestaan van mijn punt is waar.)
Helaas lijken hedendaagse nationalisten dit niet te begrijpen en kunnen ze het 19e en 20e-eeuwse natiestaat-paradigma niet loslaten. Helaas kan dit paradigma niet veel meer eengemaakt Europa creëren en behouden - dat is precies wat we nodig hebben als gezicht van de migratiecrisis, klimaatverandering en mogelijk de grootste geopolitieke veranderingen die de wereld sinds het einde van de Koude Oorlog heeft doorgemaakt